σημερινή Θεσσαλονίκη, όταν τήν άντικρίζη κανείς, κα- θά)ς έρχεται απδ τή θάλασσα, φαίνεται μιά μοντέρνα πολιτεία τά πολυώροφα σπίτια, τούς μεγάλους ασφαλτοστρωμένους δρό- μους, τή μακριά άπλωμένη προκυμαία, τούς κήπους και ΤΙς πλα- τεϊες. e l-l μεγάλη πυρκαϊά τοϋ 1917, πού έκαψε όλο τδ παραθα- λάσσιο τμήμα μαζΙ μέ τόν (Υγιο Δημήτριο, έγινε αφορμή νά 'ξανα- χτιστή καινούργιο καϊ συγχρονισμένο όλο αύτδ τδ μέρος. Πρέ- πει νά προχωρήση κανεις πιδ ψηλά, γύρω στήν άκρόπολη, γιά νά πάρη μιά Ιδέα τής παλιάς πολιτείας, πού σκαρφαλώνει στις ανηφοριές πάνω απδ τόν ξαναχτισμένο άγιο Δημήτριο κι Απδ τήν άγία ΑΙκατερίνη, πίσω Απδ τήν Άχειροποίητο καϊ πάνω απδ τήν Καμάρα και τόν (Ιη Γιώργη. Και είναι οί στενοί δρόμοι πού στριφογυρίζουν ανεβαίνοντας μέ τά καλντερίμια, τά παλιά σπίτια μέ τά σαχνισίνια, κλεισμένα πίσω ('ιπδ τούς ψηλούς τοίχους, με ΤΙς κλειστές αύλές, ΤΙς πλατείες κάτω απδ τά πλατύφυλλα πλατάνια και μάλιστα οί σκορπισμένες, άλλοτε τά κέντρα τών μι- Υ.ρών μοναστηριών, έκκλησίτσες, πού ξάφνου προβάλλουν τούς τρούλλους τους πάνω απδ ΤΙς γραφικές στέγες τών σπιτιών πού στριμώνονται γύρω τους. Κνή ψηλά τά τείχη, πού στεφανώνουν τήν ακρόπολη μέ τούς πύργους, δίνουν μιά ξεχωριστή σφραγίδσι στήν παλιά πολιτεία καϊ μάς φέρνουν συχνά στή μνήμη τόν άγιο Δημήτριο σά νά περπατάη πάνω στις έπάλξεις και νά διώχνη τούς βαρβάρους πού τόσο συχνά τήν κούρσεψαν. ΓΙιδ πολύ όμως κι άπ' αύτδ μάς μπάζουν μέσα στδ πνεύμα και στήν ατμόσφαιρα τού βυζαντινού κόσμου οί μικρές έκκλησίες, πού μάς λένε μέ τά χα- λάσματα, ΤΙς έπισκευές, ΤΙς προσθήκες και ΤΙς σιλουέττες τους τή ζωή και τήν Ιστορία απδ τά πρώτα χρόνια ώς τά σήμερα. Ι Ιέρα απδ τά παλιά μνημειακά κτήρια πού άνέφερα παραπάνω, οί μι- κρές αύτές έκκλησίες μάς μιλοι7ν μιά πιδ οΙκεία γλώσσα, στέκουν πιδ κοντά μας, ΤΙς νιώθομε πιδ δικές μας' δ άνθρωπος δέ χάνε-